SZCZĘŚLIWE KLIMATY

OPTYMIŚCI 

… A mówili, że jestem chodzącą pesymistką…że wszystko widzę w czarnych barwach…że nigdy nie przewiduję sytuacji z happy endem…, dlatego postanowiłam wziąć się w garść i zacząć myśleć optymistycznie… dostrzegać we wszystkim pozytywy i podążać przez życie z wiarą w pomyślny rozwój wydarzeń…

I wiecie do jakich wniosków doszłam? A mianowicie, wstyd mi przed samą sobą, że tak długo patrzyłam na wszystko pesymistycznie, bo szkoda naszego zdrowia i życia na ciągłe zamartwianie się i ściąganie myślami licznych nieszczęść…

Przecież życie takiego optymisty to mnóstwo pozytywnych, wspaniałych sekund, chwil, momentów, dni, miesięcy, lat. Nie odbierajmy sobie przyjemności i radości ciągłe zamartwiając się i negatywnie postrzegając codzienność. Pielęgnujmy w sobie piękne i wzniosłe myśli, które będą pozytywnie kształtować nasz byt. Pamiętajmy, że bycie optymistą sprawia, iż czujemy się szczęśliwsi, bo nasz umysł jest wolny od smutku i niepokoju. Gdy towarzyszą nam pozytywne emocje to nawet trudną sytuację potrafimy odebrać spokojniej, racjonalniej, pokorniej, radośniej. Zdrowy umysł pomaga przezwyciężać problemy dodając siły, wiary i nadziei.    

Nasze nastawienie psychiczne odgrywa istotną rolę w tym jak odbieramy bodźce zewnętrzne, jak postrzegamy konkretną sytuację. Człowiek optymista w kłopocie, w trudności odnajduje pozytywny sens, zauważa dodatnią wartość danego problemu, skupia się na pomyślnym jego przeanalizowaniu, a na pewno wierzy w jego pozytywne rozwiązanie. Inne podejście prezentują pesymiści. Dla takich osób kolejne przeszkody, nieprzyjemności z którymi muszą się zmagać to ogromny stres, niepokój, niepewność. Te osoby popadają w lęk, histerię, tworzą napięcie, są pełni obaw nie wierzą w pozytywne zakończenie trudnej sytuacji. Czy nie lepiej jest podejść do sprawy z pozytywnym nastawieniem zachowując przy tym siły i entuzjazm na dalszą część dnia? Czy nie rozsądniej jest nasze myśli, umysł nakierować na optymistyczne tory, które rozjaśnią nam drogę, po której kroczymy? Wydaje nam się, że szkoda jest tracić chwile, czas na zbędne przygnębianie się, rozmyślanie w kategoriach smutku, czarnych dni, które nie uskrzydlą nas, lecz pogrążą w pesymizmie, beznadziei.

Kochani, jeśli dopadają Was negatywne myśli, to od razu zamieniajcie je na pozytywne. Nie tkwijcie w przekonaniu, że coś się na pewno nie uda, wręcz przeciwnie kształtujcie pomyślne spojrzenie na sprawę, bo nie wiemy co jest nam pisane, więc po co z góry zakładać pesymistyczną wersję. Cieszmy się każdą przeżytą chwilą i wierzmy w pozytywny bieg zdarzeń, bo na jakośćżycia każdego z nas składają się nasze liczne przeżyte wspaniałe momenty.  

AHOJ! NIECH ŻYJE OPTYMIZM 

Źródło: własne. 

FILM WPRAWIAJĄCY W DOBRY HUMOR 

Kochani, jeśli przydarzył Wam się ponury, smutny, taki beznadziejny dzień, któremu towarzyszyły same przykre sytuacje, ciężkie problemy do rozwiązania, dzień, który można zaliczyć do trudnych emocjonalnie, to zapewne Wasze myśli skierowane były wokół jak najszybszego powrotu do domu i błogiego odpoczynku na ulubionej kanapie… prawdopodobnie pomyśleliście sobie, że już nic nie może Was wprawić w dobry nastrój, gdyż całą swoją pozytywną energię spożytkowaliście na zawirowania mijającego właśnie dnia…

Otóż,  w takie monotonne, melancholijne dni proponujemy obejrzeć świetny film pn. „EUROTRIP”, reż. Alec Berg, David Mandel, Jeff Schaffer z 2004r. Gwarantujemy, że podczas seansu zaskakujące zwroty akcji wielokrotnie wywołają na Waszych twarzach uśmiech i spowodują poprawę humoru. Na nas on działa  Za każdym razem gdy go oglądamy mając zły dzień nasz nastrój się poprawia.  

Szalone pomysły młodych ludzi, znajomych, absolwentów szkoły średniej sprawiają, że  nagle, bez dłuższego namysłu czteroosobowa grupa przyjaciół decyduje się wesprzeć załamanego Scotta Thomasa po rozstaniu z poprzednią partnerką i wyruszaja do Europy w poszukiwaniu Mieke, urodziwej dziewczyny poznanej w internecie, u boku której Scott miałby zaznać prawdziwej miłości i wyleczyć zranione serce. 

Fabuła filmu jest o tyle wciągająca, że ci młodzi ludzie postanawiają dotrzeć do Berlina w celu spotkania się z tajemniczą Mieke, ale nim się tam znajdą, napotkają w swojej podróży mnóstwo prześmiesznych, szalonych, zwariowanych, niespodziewanych, niezapomnianych, różnych przygód, które widz śledzi z zainteresowaniem i w pełni odprężonym. Zapewniamy, że scenariusz filmu jest na tyle dobrze nakręcony, że z ciekawością ogląda się role odgrywane przez poszczególnych aktorów, z ochotą podziwia ukazaną różnorodność miejsc, akcji i krajobrazów oraz docenia idealnie dobraną muzykę rockową.

Nie zdradzamy całej fabuły komedii, ale zachęcamy do tego, aby wziąć do ręki pilot i przenieść się w świat zakręconych, podróżniczych, miłosnych wojaży dając tym samym upust nerwom i ukojeniu duszy. Zapewniamy, że warto  Optymistyczne dzieło  Darmowe ogladanie na: https://www.cda.pl/video/1735189b3.

Źródło:internet.

Dzisiejszy wpis miał być zupełnie o czymś innym, ale w obecnej sytuacji jakiej doświadczamy, przychodzi mi do głowy jeden temat, jedna myśl...poczucie bezpieczeństwa. Tak tak poczucie bezpieczeństwa, a nie poczucie zagrożenia, bo akurat w takim poczuciu obecnie funkcjonujemy. Przychodzi mi do głowy sytuacja rodziny, mojej, Twojej niemalże każdego z nas, bo każdy z nas ma jakąś swoją rodzinną historię lęku.

         Wojny czy inne konflikty zbrojne, zarazy, obecne choroby cywilizacyjne, zabierały nam naszych najbliższych od lat. Historia naszego narodu nauczyła nas lęku, tęsknoty strachu, poczucia zagrożenia i straty.

          Dziś znowu mamy do czynienia z realnym zagrożeniem, jakie stawia przed całym niemalże światem, rozprzestrzeniający się wirus. I znowu są skrajne emocje, panika, strach o jutro... doświadczanie lęku podobnego jakiego doświadczali nasi dziadkowie, gdy wybuchała wojna, podobnego do odczuć naszych rodziców, w czasie represji stalinowskich, walk z komunizmem, podczas stanu wojennego. Obecnie mamy stan zagrożenia epidemiologicznego. Ponownie opustoszałe ulice, szkoły, biura i instytucję i... puste półki w sklepach. Brakuje nam w tym wszystkim jednego... opanowania, realnego spojrzenia na zagrożenie i przestrzegania zasad jakie na nas nałożyło państwo. Brakuje nam przede wszystkim poczucia bezpieczeństwa do jakiego jesteśmy na co dzień przyzwyczajeni, do tego komfortu psychicznego w jakim przyszło nam żyć. Brakuje nam wiary i nadziei, że wszystko dobrze się skończy, że trzeba przetrwać trudny czas, ale w nadziei i spokoju, z ufnością, że jeśli tylko będziemy przestrzegać zasad to niebawem wszystko się skończy. Zawsze w poczuciu zagrożenia potrafiliśmy być solidarni, potrafiliśmy sobie wzajemnie pomagać. Liczyć na siebie… i na szczęście dostrzegam takie zachowania w nas także i teraz. I napawa mnie to dumą, nadzieją i poczuciem bezpieczeństwa właśnie. Bo widzę, że osoby samotne, starsze nie zostają bez pomocy, bez opieki. Widzę odpowiedzialność rodziców o dzieci, którzy nie wypuszczają dzieci beztrosko na podwórza, nie wyjeżdżają z nimi na „drugie ferie”, choć zdarzają się jak zawsze oczywiście niechlubne wyjątki. Nie o tym chce jednak pisać. Chcę pisać o dobru, które się w nas od nowa rodzi, a które na co dzień czasami w natłoku zajęć biegnie za nami ostatkiem sił, aby nas dogonić, żebyśmy mogli z niego skorzystać. Teraz zwolniliśmy i nagle okazuje się, że mamy czas nie tylko dla swoich najbliższych, ale także dla schorowanego sąsiada czy dla samotnej sąsiadki. Rodzi się dobro, szkoda, że, jak to najczęściej bywa odbywa się to w poczuciu zagrożenia, ale warto podkreślić, że jednocześnie budzi, przynajmniej we mnie, poczucie bezpieczeństwa, że zawsze znajdzie się ktoś kto zainteresuje się losem drugiego człowieka. Piękne jest, że ludzie mimo ogólnej paniki, czasami może zbytnio nakręconej przez media, potrafią trzeźwo spojrzeć na sytuację i wyciągnąć wnioski z zaistniałej sytuacji. Pomoc osobom, które są szczególnie narażone na zakażenie jest najlepszym sposobem na to, aby ograniczyć, rozwój wirusa. I wierzcie mi tych chwil spędzonych z rodziną nie odda nam nic. Nie patrzmy na obecną sytuację tylko z perspektywy zagrożenia. Spójrzmy czasami oczami naszych dzieci, które cieszą się, że w końcu mają nas dla siebie przez całą dobę, spójrzmy oczami naszych starszych, schorowanych rodziców czy dziadków, dla których każda, z nami spędzona chwila na rozmowie jest bezcenna. Czy w normalnej sytuacji zauważylibyśmy te niuanse w postaci olbrzymiego uśmiechu dzieci, gdy po raz kolejny proponujemy im wspólną grę w planszówki albo szkliste od wzruszenia oczy naszego rodzica - seniora, gdy wspólnie śmiejemy się wspominając dzieciństwo, przeglądając stare zdjęcia, albo po prostu pijąc herbatę. Bezcenne.

        I wiecie co ja właśnie uskuteczniłam te wielkie- niewielkie działania w swoim życiu. Mam czas... i nie jest to dla mnie klęska, jest dla mnie szansą, która może się nie powtórzyć, albo raczej szansą na to żeby zobaczyć, czego brakowało, do czego warto wracać, gdy pandemia się skończy, a my wrócimy do rzeczywistości „sprzed”, bo wirusa prędzej czy później pokonamy... Jest szansa, że dzięki zaistniałej sytuacji zdobędziemy o wiele więcej... Ja już odzyskuję poczucie bezpieczeństwa, który zawsze dawał mi dom rodzinny i wiarę, że razem przetrwamy chyba wszystko.

               Wiary, poczucia bezpieczeństwa i cierpliwości na ten trudny czas życzę Wam Drodzy Czytelnicy. Pamiętajmy solidarność w przestrzeganiu zasad jest naszą siłą i nadzieją, że niebawem to wszystko się skończy.

Źródło: internet.